Jest szóstym co do liczby mieszkańców miastem w Wielkiej Brytanii, drugim w Szkocji. Edynburg to mekka wielu artystów, którzy szukają natchnienia w surowych, choć pięknych krajobrazach północy Wysp Brytyjskich. Co roku odwiedzają go rzesze turystów, a w ciągu roku jego ulicami przemierzają miasto liczni studenci. Edynburg z pewnością można zaliczyć do najpiękniejszych miast Europy.
Historia miasta sięga epoki brązu i żelaza, bowiem to właśnie z tego okresu pochodzą najstarsze ślady osadnictwa w okolicach miasta. Miasto powstało z twierdzy króla Nortumbrii, Edwina, która znajdowała się na wzgórzu. Była to twierdza obronna. Wokół zabudowy zaczęły powstawać osady, a kiedy mieszkańcy otrzymali ziemię do uprawy, osada zaczęła nabierać kształtów miejskich. Pierwszą nazwą tego miejsca była Din Eidyn, co oznacza w języku brytyjskim Twierdzą Edwina. Później nazwa przekształciła się w języku angielskim na Edwinesburch, a następnie na współcześnie brzmiącą Edynburg.
Osada w pierwszej połowie IX wieku wraz z całą Nortumbrią została podbita i włączona do obszaru prawa duńskiego. Dopiero w 910 roku Edward Straszny pokonał Duńczyków i włączył Edynburg do Szkocji. Na stałe do Szkocji przyłączył miasto król Malcolm II w 1020 roku. Włączenie Edynburga do Szkocji spowodowało liczne walki z Anglikami. Miasto było wielokrotnie przez nich zdobywane. Jednak w XV wieku król Szkocji Jakub IV zdecydował o przeniesieniu stolicy Szkocji do Holyrood, opactwa przy osadzie edynburskiej. Faktycznie miasto stało się stolicą kraju.
Król Jakub VI koronował się na króla Szkocji i Anglii, przez co obie krainy zostały złączone unią personalną. W Szkocji w 1603 roku założono Szkocki Parlament, który miał swoją siedzibę na głównej ulicy miasta Royal Mile. Po Angielskiej Wojnie Domowej w 1639 roku, Edynburg został zajęty przez Anglików. Dla upamiętnienia dominacji angielskiej założono nową dzielnicę New Town, w którą mocno inwestowano. Powstawały piękne kamienicy, wygodne ulice, urzędy, banki. Ulice nazywano imionami rodziny królewskiej. Te działania sprawiły, że nawet po zdobyciu przez Anglików Edynburga, miasto nie upadło. Rozwinęła się w nim nauka i sztuka. New Town rozwijało się i przyciągało coraz to większą liczbę uczonych, intelektualistów, wynalazców. Największy rozkwit miasta przypisuje się Oświeceniu. Stare Miasto, które było dość ciasnej zabudowy, zaczęło rosnąć w górę. Wieżowce z trzynastoma piętrami nie stanowiły nowości ani czegoś dziwnego. Dopiero rok 1824 przyniósł poważne zniszczenia w skutek pożaru miasta.
Szybki przyrost mieszkańców miasta spowodowany był liczną migracją Irlandczyków, którzy w latach 1801 – 1901 uciekali ze swej ojczyzny przed tzw. zarazą ziemniaczaną. Do tego należy dodać szybki rozwój przemysłu, który skoncentrował się w Glasgow oraz porcie Leith. Edynburg pozostał mekką artystów, pisarzy i naukowców.