Unia Europejska to wspólnota gospodarczo-polityczna, kulturowa, cywilizacyjna, która łączy państwa członkowskie w różnych aspektach ich funkcjonowania. Unia nijako wymusza na państwach członkowskich realizowanie wspólnotowych polityk, dotyczących podstawowych kwestii, uniwersalnych, jak choćby polityka społeczna. To bardzo ważny temat zwłaszcza w kontekście fali uchodźców, jaka ostatnimi laty zalała Europę Zachodnią. Zatem polityka społeczna jest w Unii dość ważnym i aktualnym tematem, a której zadaniem jest wyrównywanie warunków pracy i życia wszystkich obywateli Unii Europejskiej.
Polityka społeczna Unii Europejskiej przeżywa od około dwóch lat trudne chwile, które są związane z napływającą falą emigracji z państw objętych wojną, takich jak Syria. Największa liczba uchodźców pojawiła się u wybrzeży Gracji, do wysp której codziennie dopływały łodzie wypełnione ludźmi pragnącymi schronienia. Jednak, aby zrozumieć założenia unijnej polityki społecznej należy sięgnąć go jej korzeni. Otóż podwaliny wrażliwego na problemy społeczne spojrzenia należy szukać w traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. To właśnie ten dokument w artykule 65 dał państwom członkowskim swobodę w kształtowaniu poziomu płac z ujednolicaniu ich poziomu. Dla pracowników utworzono specjalne fundusze, które umożliwiały ich przekwalifikowywanie się, tworzenie nowych miejsc pracy czy budowanie mieszkań dla przesiedlonych pracowników. Konferencja w Masvnie w 1955 roku przyniosła postanowienia nakazu analizy poszczególnych polityk społecznych w Państwach Szóstki, w szczególności przyjrzeć się należało godzinom pracy, wynagrodzeniom za nie oraz za pracę w godzinach nadliczbowych, wymiaru urlopu ustawowego i wynagrodzenia za ten urlop.
Traktaty rzymskie nakazały ujednolicenie wynagrodzenia kobiet i mężczyzn za tą samą pracę, ale przede wszystkim Traktat Rzymski ustanowił Europejski Fundusz Społeczny, który powstał w 1957 roku. Od tej pory EFS zyskiwał na znaczeniu, obejmując swym wsparciem kolejne obszary polityki społecznej.
Kolejną zmianę przyniósł Traktat o Unii Europejskiej. Jego zapisy zobowiązały wszystkie państwa- sygnatariuszy do podejmowania wspólnych działań na rzecz poprawy warunków życia i pracy obywateli. Myślano tu przede wszystkim o zatrudnieniu i prawach oraz warunkach pracy. Nie zrezygnowano ze szkoleń podnoszących lub zmieniających kwalifikacje pracowników oraz o zabezpieczeniu socjalnym. Traktat z Maastricht uwydatnił inne bardzo ważne aspekty polityki społecznej takie jak ochrona przed wypadkami w pracy, higiena pracy, ochrona przed chorobami zawodowymi czy prawo do zbiorowych negocjacji między pracodawcą a pracownikami. Ważnym krokiem było podpisanie Europejskiej Karty Społecznej, pod którą podpisali się członkowie Rady Europejskiej.