Ryga jest największym miastem Łotwy i jednocześnie jej stolicą. Miasto leży nad rzeką Dźwiną, która niedaleko miasta, w Zatoce Ryskiej, kończy swój bieg w Morzy Bałtyckim. Ryga jest także głównym i największym ośrodkiem gospodarczym, przemysłowym, politycznym, kulturowym, komunikacyjnym i naukowym Łotwy. Na liście światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego znalazło się zabytkowe Stare Miasto, które stanowi jedno z największych skupisk budynków wzniesionych w stylu secesyjnym.
Historia miasta sięga roku 1201, kiedy to zostaje założone miasto obecnie istniejące. Jednak wzmianki i dowody na istnienie osady plemienia Liwów w tym miejscu sięgają dużo wcześniej, bo już X wieku. Ryga szybko stała się jednym z najważniejszych ośrodków handlu na Bałtyku. Miasto zostało przyjęte do Hanzy, co jeszcze bardziej podniosło jego znaczenie. Od tego momentu w Rydze oraz na całej Łotwie można było odnaleźć silne wpływy kultury niemieckiej, języka niemieckiego i niemieckiej ludności. W XIII wieku na ziemiach tych pojawił się zakon krzyżacki. Po ryską archidiecezję Prus, Inflant i Estonii podlegała między innymi diecezja chełmińska i warmińska. Ponieważ Krzyżacy próbowali przejąć władzę w mieście, jego mieszkańcy spalili dwór krzyżacki, a jego załogę wymordowali.
Ryga przez kilka dziesiątków lat należała także do królów Polski. W 1561 roku to pod władanie króla Zygmunta Augusta powierzono władzę nad Inflantami. Władzę nad tymi ziemiami sprawowała Rzeczyspospolita aż do 1621 roku, kiedy to w czasie IV wojny polsko-szewdzkiej król Szwecji Gustaw II Adolf oblegał miasto. Pomimo trzech ataków, Ryga się dzielnie broniła mając w swojej armii zaledwie dziewięciuset polskich żołnierzy oraz trzy tysiące siedmiuset mieszczan należących do milicji miejskiej, a także artylerię. Miasto zostało przejęte pod panowanie Szwedów w 1629 roku na mocy rozejmu w Altmarku. Szwedzi panowali nad Rygą do 1710 roku, kiedy to panowanie przejęli Rosjanie.