Każde państwo ma w swoim oficjalnym kalendarzu przy najmniej jedno święto państwowe/ narodowe, które jest ustanowione na konkretny dzień. Tego dnia albo ustanawia się dzień wolny od pracy, albo jest to dzień pracujący, jednak jego wyjątkowość podkreślana jest na każdym kroku choćby poprzez wywieszanie symboli państwowych, przemowy i orędzia do narodu od osób min rządzących. Nie może być inaczej w przypadku Unii Europejskiej, która także w swoim kalendarzu obchodzi oficjalne święta, w tym Dzień Europy ustanowiony na 5 lub 9 maja.
Skąd ta różnica i dlaczego właśnie taka data?
Dzień Europy obchodzony jest w zależności od przynależności danego kraju 5 lub 9 maja. 5 maja obchodzą go te państwa, które są członkami Rady Europy, ale nie są członkami Unii Europejskiej. Natomiast 9 maja to święto dla członków Unii Europejskiej.
Dzień Europy obchodzimy 5 maja to ukłon w kierunku Rady Europy, która została ustanowiona właśnie 5 maja 1949 roku. Od 1964 roku Rada Europy celebruje ten dzień właśnie jako Dzień Europy. To ma być dzień tolerancji, praw człowieka oraz integracji europejskiej. To dzień, kiedy nie organizowane są obrady Rady Europy. Celebracja święta to piękny koncert, który zawsze zaczyna się od hymnu Europy.
Z kolei 9 maja to Dzień Europy obchodzony jest przez członków Unii Europejskiej, zwany czasem Dniem Unii Europejskiej. Data ta to dzień ustanowienia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, nazywany Planem Schumana, czyli 9 maja 1950 roku. Dzień ten, jak już wskazano, nazywany jest czasem Dniem Unii Europejskiej, a 5 maja nazywany jest wówczas Dniem Rady Europy. Należy jednak pamiętać i podkreślać, iż oficjalnie jest to Dzień Europy, co zostało potwierdzone w oficjalnej uchwale Parlamentu Europejskiego. Dodatkowo ta nazwa figuruje we wszystkich oficjalnych dokumentach oraz materiałach Unii Europejskiej.
9 maja 1950 roku został stworzony plan, który miał na celu wznowić współpracę międzynarodową po latach wojny. Dlatego powołano Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS). Kraje, które stały się pierwszymi członkami Wspólnoty to Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy Zachodnie i Włochy. Była to pierwsza w historii ponadnarodowa instytucja europejska, która stała się podwaliną pod obecną Unię Europejską. To był ważny krok, ponieważ Europa wciąż odczuwała bardzo bolesne skutki dwóch wielkich konfliktów, zwłaszcza po II wojnie światowej. Państwa europejskie doszły wniosku, że wspólna polityka produkcji stali i wydobywania węgla może być antidotum na przyszłe konflikty zbrojne. To także miał być lek na wieczną rywalizację Francji i Niemiec. Współpraca między tymi krajami miała zażegnać na zawsze konflikty i roszczenia tak, że ich wzniecenie byłoby po prostu niemożliwe.